بیانات حاج منصور ارضی مسجد ارک

بیانات حاج منصور ارضی ، شب هفتم ماه مبارک رمضان 12 اردیبهشت 1399

31 فروردین 1403 ساعت: 06:44

اَعُوذُبِاللّهِ منَ الشّیطانِ الرَّجیم
بِسْمِ ٱللّهِ ٱلرَّحْمنِ ٱلرَّحِیمِ

"الْحَمْدُللّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ اَلْحَمْدُلِلّهِ بِجَمیعِ مَحامِدِهِ کُلِّهَاعَلی جَمیعِ نِعَمِهِ کُلِّها"

"اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ يَسِّرْ لِيَ‏ الْأَعْمَالَ‏ الَّتِي‏ تُحِبُّهَا وَ تُحِبُ‏ الْعَامِلِينَ‏ لَهَا وَ أَعِنِّي عَلَيْهَا وَ اصْرِفْ عَنِّي الْأَعْمَالَ الَّتِي تَكْرَهُهَا وَ تَكْرَهُ الْعَامِلِينَ لَهَا وَ أَعِنِّي عَلَى تَرْكِهَا" «پروردگارا! برمحمّد و خاندان محمّد درود فرست، و انجام آن كارهايى را كه دوست مى‏‌دارى و انجام دهنده آنها را دوست مى‌‏دارى بر من آسان گردان، و من را به ترك كارهايى كه ناپسند مى‏‌دارى و انجام دهنده آنها را مبغوض مى‌شناسى موفق بدار.» (دعای حیات طیبه)

مناجات مقدمات بسیاری دارد که به اصطلاح اگر آن صفات نباشد ما نمی‌توانیم مناجات کنیم. اولین مقدمه مناجات صفات درونی است از جمله پاکی طینت؛ که اگر این پاکی نباشند مناجات تبدیل به یک ملعبه و سرگرمی و در نهایت دکانی می­شود مانند بیشتر نمازهای ما که عادت و سرگرمی ما شده است. نماز یک فریضه واجب است ولی بعضی اوقات می‌بینیم مثل یک فریضه واجب ادا نمی‌شود، انجام فریضه واجب باید باعث قرب ما شود و نماز باید چنین اثری داشته باشد. مناجات نیز همان اثر را دارد؛ مناجات فرصتی است که ما را از شیاطین جنی و انسی و درونی دور می‌کند. باکسی صحبت می‌کنیم که علیم و دانا است "وَ ما تُخْفِي الصُّدُورُ" (سوره غافر آیه ۱۹) ذره‌ای در قلب ما حرکتی شود او می‌بیند و اعلام موجودیت می‌کند پس وقتی که اینگونه است به قول قدیمی­ها جلوی غازی و معلّق بازی!

دومین موضوع که خیلی­ها به آن توجه ندارند نیت است؛ تعدادی از عزیزان شب می­آمدند با ما در مسجد گریه می‌کردند ولی صبح برضد این مجلس و روضه حرف می­زدند. مناجات نباید بازی باشد شما هر جمله‌ای که می‌گویید باید جواب محبوب را بشنوید، اگر نشنوید این مناجات نیست بلکه یک نجواست شما زیر لب یک چیزی فقط می­گویید! سیر مناجات به این صورت است که بدانیم در برابر چه وجود با عظمتی ایستاده‌ایم که در شب­های قدر وقتی وصل ‌شویم «يَا بَاطِناً فِي ظُهُورِهِ وَ يَا ظَاهِراً فِي بُطُونِهِ وَ يَا بَاطِناً لَيْسَ يَخْفَى‏" «اى خدايى كه در عين پيدايى پنهانى و اى كه در عين پنهانى پيدايى اى خدايى كه از چشم ظاهر نهانى و از ديده دل پنهان نيستى.» همانگونه است که امام حسن علیه السلام می­لرزیدند و حرف می‌زدند، می‌لرزیدند برای نماز خواندن. لیکن ما خوشحالیم که آمدیم به مناجات، متوجه نیستیم چه تکلیف سنگینی در مقابل چه مقام با عظمتی بر عهده گرفتیم. شخصی که خوابیده و یا تنها مناجات می‌کند چنین سختی را ندارد اما اینجا فرد فرد ما باید جواب­گو باشیم. حالا آمدید، چه بهره‌‌ای می‌برید؟ حداقل اگر این جمع از گناه توبه کنند در شهر تاثیرگذار خواهد بود، اما اگر یک نفر در جمع باشد که قابلیت فهم این مسئولیت را نداشته باشد می‌گوید من که کاری نکردم روزه­‌ام را گرفتم نمازم را هم خواندم. خودش را گنهکار نداند خود را مسئول نداند نمی­تواند این جایگاه را درک ندارد. وقتی امیرالمومنین یا هر کدام از ذوات مقدس ائمه اطهار علیهم السلام به مناجات مشغول می‌شدند خود را گناهکار و مسئول می‌دانستند و نمی­خواستند به ما درس بدهند، اینگونه با خلوص نیت با خدا حرف می‌زدند و به قول آن عاشق، از طرف جمیع خلائق حرف می‌زدند. کسی که می‌خواهد از جمیع خلایق حرف بزند باید از عالی تا فرودست را در نظر بگیرد لذا اباعبدالله علیه السلام در دعای روز عرفه چنین اشاره می‌فرمایند: "فابْتَدَعْتَ خَلْقی مِنْ مَنِیٍّ یُمْنی" «در نتیجه وجودم را پدید آوردی از نطفه ریخته شده.» آن ذره‌ای که نجس است و نمی­توانی نماز بخوانی. مناجات زمانی است که بیان می­کنی و خداوند می‌شنود و پاسخ می‌دهد پس تا به الان ما مناجات نکرده­ایم! مناجات در وادی حقیقی زمانی است که ما خود را ذره‌ای هم نبینیم و او را همه چیز ببینیم، او را اینگونه بشناسیم: "لا مُوَثِّرَ فِي‌ الْوُجودِ إلاّ اللَهُ، وَ لا عالِمَ في‌ الْوُجودِ إلاّ اللَهُ، وَ لا قادِرَ في‌ الْوُجودِ إلاّاللَهُ، وَ لا حَيَّ في‌ الْوُجودِ إلاّ اللَهُ، وَ لا ذاتَ مُسْتَقِلَّةً في‌ الْوُجودِ إلاّ اللَهُ" . اباعبدالله علیه السلام برای خداوند کار کرد، برای خداوند از جان خود و خانواده و آبرویش گذشت، باز هم در گودال قتلگاه چه حرف­هایی به خداوند می­زند! آدم وحشت می­کند، ارباب ما می‌فرمایند یک آن هم غیرخدا را قبول نکردم، این ارباب ماست! ما چطور برخورد می‌کنیم؟ ما هر چیزی را موثر می‌دانیم. اگر مناجاتی که امام حسین علیه السلام دارد را توجه کنی می‌بینی روضه است، به همین دلیل هم این مناجات ماندگار است. می‌فرمایند خدایا اگر در این عالم کسی باشد غیر از تو هیچ‌کسی نیست! می‌فرمایند من تمام عمر غیر از تو را نپرستیدم. حالا اگر این عمر را از وادی قبل از خلقت عالم و خلقت نور ایشان در نظر بگیریم -فرمودند بیست و یک هزار سال قبل از خلقت، خداوند نور ما را خلق کرد و ما مشغول تسبیح و مناجات خداوند شدیم.- "إلهِى رِضًى بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ یا غِیاثَ المُستَغیثینَ" «اى خداى من، من راضى به قضاء و حکم تو هستم و تسلیم امر و اراده تو مى‏باشم. هیچ معبودى جز تو نمى‏باشد اى پناه هر پناه جویى.» ( مقتل الحسين علیه السلام، مقرم) . ما نمی‌فهمیم ارباب ما چه کاری کرده است. اینجا است که او وتر الموتور است؛ وتر الموتور نه غریب و تنها نه، بلکه یعنی دست نیافتنی...

همه اهل بیت علیهم السلام از قبل و بعد ایشان دیگر مناجاتی با این مضامین عالی نداشتند، دعای کمیل و دعای ابوحزه ثمالی مقدمه مناجات اباعبدالله علیه السلام در گودال است. آن وقت می­بینی می‌خواهد بفرماید " لا مَعبودَ سِواکَ" هیچ کس جلوی مناجات من را بگیرد حتی اگر نیزه در دهان بزنند، دندان بشکنند و... اصلاً می‌خواهد بفرماید مناجات من قلب و گوش و چشم من است و محدود به زبانم نیست. در عرفه وقتی مناجات را ترجمه می‌کنی می‌بینی دقیقاً همین مضامین را بیان نمودند. شب جمعه همه انبیا به زیارت اباعبدالله علیه السلام می­روند برای به دست آوردن معرفت زیرا با زیارت آن به آن معرفتشان زیاد می‌شود. تصور نکنید با مرگ رابطه ایشان با عالم قطع شده اینطور نیست. حالا معنی خدایی کردن را می‌فهمید، ولی اباعبدالله علیه السلام اینگونه خدا را به همه عالم نشان داد! امام حسین علیه السلام کاری کرد که تا قیام قیامت هرکس به وسیله حسین علیه السلام جلو بیاید خدا را پیدا می‌کند و نزدیکترین راه به خدا اوست. ببینید چه هدیه‌ای است که خداوند به بشر عطا کرده است. اینکه امام زین العابدین علیه السلام حتی تنها راه می‌رفتند گریه می‌کردند، طفل می‌دیدند، تشنه می‌دیدند حیوان در حال ذبح می‌دیدند، گریه می‌کردند یک وقت از باب روضه می‌گوییم ولی اینها درس و الگویی است در زمانی که حکومتی اجازه نمی‌دهد حرف­ها زده شود. وقتی شما راه می­روی و گریه می‌کنید از شما می‌پرسند چرا گریه می‌کنی؟ می­گویی برای حسین علیه السلام چون تازه می‌فهمیم غربت یعنی چه! آن وقت اگر در غربت برای امام حسین علیه السلام گریه کنیم زیبا است! ببینم امشب می‌توانیم با امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ارتباط برقرار کنیم؟ البته همه اهل بیت شب جمعه به زیارت اباعبدالله علیه السلام می­روند ولی قبل از همه خود اباعبدالله به زیارت امام حسن علیهما السلام می­روند.

نکته بعدی در مناجات قابلیت زیارت در مناجات است، چه خدا و چه اهل بیت علیهم السلام. اگر یک جا هم بتوانید قبول است یعنی دومی برای خداوند قائل نباش. می­گوییم زیارت اهل بیت علیهم السلام زیارت خداوند است، زیارت اباعبدالله علیه السلام زیارت خداست "مَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ یَوْمَ عَاشُورَاءَ عَارِفاً بِحَقِّهِ کَانَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِهِ" «کسى که قبر حسین بن علی علیه السلام را در روز عاشورا زیارت کند در حالى که به حق آن حضرت معرفت و آگاهی داشته باشد مانند کسى است که خدا را در عرش او زیارت نموده است» (مستدرک الوسائل) . حالا عرش چیست و کجاست؟ بماند! زیرا هرچه در عالم هست در زیر آن قرار دارد. پس وقتی می‌خواهید مناجات کنید بدانید راهی پیدا نمی­کنید مگر اینکه بفهمید که عاجز و ناتوان و بدون هیچ قدرتی هستید، وقتی قبول کردید که آلوده دنیا و از همه جا مانده هستید و حسین علیه السلام را دوست دارید؛ نور محبت با سلام بر امام حسین علیه السلام می‌تواند ما را به مناجات برساند. دلایلی زیادی وجود دارد که حضرت زهرا سلام الله علیها از عبادت جدا نیست و نخواهد بود حتی با از دنیا رفتن این رابطه قطع نمی‌شود. اگر حضرت زهرا سلام الله علیها زنده است اهل بیت هم زنده هستند و اینکه ما رزق می‌خوریم یعنی اهل بیت و حصزت زهرا علیهم السلام زنده هستند و طاعت و عبادت ایشان تا قیامت قطع نمی‌شود. با این وجود زیارت برای مناجات لازم است و بعد که باز شود می‌بینید این زیارت در طاعت است. یعنی وقتی زیارت می‌کنید طاعت خدا را انجام می­دهید. حضرت زهرا سلام الله علیها یکی از اعمالشان زیارت است. والا ما قابل دعا کردن نیستیم و این امام زمان علیه السلام است که برای ما می‌خواهد. مثلاً ما اگر باشیم در زیارت یک نماز بخوانیم و یک زیارتی کنیم. ولی بی‌بی دوعالم همه زیارت­ها را می‌خواند بعد تازه شروع می‌کنند روضه خواندن و همین که می‌فرمایند " یا بُنَیَّ" همه عالم را بهم می‌ریزد.

من به شما وصیت می‌کنم هیچ وقت بدون روضه امام حسین علیه السلام مناجات نخوانید حتی در خانه زیرا بدون روضه هم اثر کمتری دارد هم شما را زود خسته می‌کند. شیخ جعفر شوشتری می­گوید تمام نفس خود را بررسی کردم دیدم اصلاً چیزی برای خدا انجام ندادم اما دیدم برای امام حسین علیه السلام گریه کردم؛ پس گفتم خدا من برای حسین علیه السلام گریه کردم. شما بدانید تنهایی مناجات کردن سخت نیست یک دقیقه مناجات کنید و سلام بر امام حسین علیه السلام بدهید یعنی یک روضه بخوان و تمام. می­خواهم بگویم بعضی تربیت شده این دستگاه نیستند و نمی­فهمند مردم هرچه بیشتر با اهل بیت علیهم السلام آشنا باشند کمتر دچار بیماری می­شوند؛ و اگر جلوی مناجات را با دروغ بگیرند وضعیت جامعه بیشتر بهم می­ریزد. آن­هایی که به هر ترتیبی جلوی مناجات را می‌گیرند با قانون و یا هرچیزی، بدانند اباعبدالله علیه السلام در قتلگاه داشتند مناجات می­خوانند که ایشان را زدند. اصلاً قصدشان قطع کردن مناجات حضرت بود. حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام داشت مناجات می‌فرمود در سجده که با شمشیر بر فرق سر او زدند، حضرت فاطمه سلام الله علیها داشتند مناجات می­خواندند که نتوانستند او را تحمل کنند، امام حسن علیه السلام داشتند مناجات می­کردند که فرش زیر پایش را کشیدند، همه را بی‌هوا زدند.

خدایا واقعا یعنی ستاد ملی کرونا قدرتشان از شما بیشتر است؟ یک موجود خلق شده را بر همه خلایق مسلط کردی، ما هم شاید گرفتار شویم و جان بدهیم. مگر این همه علما و صالحین و مومنین از دنیا نرفتند، خب ما هم می‌رویم. ما نگران این هستیم که نتوانیم مناجات تو را داشته باشیم. خدایا این قدر خوبان در عالم با تو حرف می­زنند که ما در میان­شان گم هستیم ولی خدایا با نبودن مناجات من ضرر می‌کنم. تا صبح و سحر همین را بگوییم. ما وقتی می‌گوییم سبحان الله یعنی خداوند از هر چیزی منزه است ولی خدایا گریه که نداریم، سینه زنی که نداریم، راه­های زیارتی که بسته است، خب چکار کنیم؟ ما گدای تو هستیم با یک مجلس بیشتر یا کمتر باز هم گداییم. اگر به گدایی یک لقمه غذا هم بدهند باز هم گداست.

خدایا ما ایمان­مان درست نیست فقط به امام حسین علیه السلام رسیدیم با نبود این مجالس ما فقط ضرر می­کنیم. حالا اگر فردا من مریض شوم و نتوانم روزه بگیرم و نماز بخوانم تو ضرر می­کنی یا من؟ اصلاً شکل دیگری نگاه کنیم اگر خودمان با این مجالس قهر کنیم خدا ضرر می‌کند یا ما؟ خدایا من آمادگی هر ضرری را دارم، اما ما پناهی غیر خودت نداریم ما را بیشتر از این دچار مصیبت نکن. فقط مانده دیگر دشمنان و بدکاره­ها به ما بخندند. آدم­هایی که به چیزی اعتقاد ندارند به ما بخندند بیشتر احساس نزدیکی با امام حسین علیه السلام می‌کنیم. بعضی افراد در این جامعه که مسئولیتی هم دارند به حال ما می‌خندند ولی ما می­دانیم که جلب رضایت تو بدون امتحان امکان ندارد. آدم­هایی که عرضه ندارند چیزی از خدا بگیرند، خداوند به آن­ها عطا می‌کند. خدایا من را با حسین آشنا کردی و حالا می‌خواهی رهایم کنی.... این خانواده ما را نجات دادند لذا درجامعه کبیره می­خوانیم: "وَاَنْقَذَنا مِنْ شَفا جُرُفِ الْهَلَکاتِ وَمِنَ النّارِ" «نجاتمان داد از پرتگاه هلاکت و نابودى و هم از آتش دوزخ.» یعنی من رفتم در پرتگاه افتادم ولی دستی من را برگرداند، ما اگر این حرف­ها را نشنیده بودیم و نفهمیده بودیم همینطوری از کنارش رد می‌شدیم. دقت کنید امشب که ما محدود شدیم برای خیلی از آن­ها که نتوانستند شرکت کنند هم باید دعا کنیم. این محدودیت به این معنی نیست که دیگری فضلی دارد و شما ندارید بلکه به دنبال عمومی نبودن مجلس اینگونه دعا خوانده می­شود.