خوشروئى و حسن ظن به خدا

خوشروئى و حسن ظن به خدا

06 اردیبهشت 1403 ساعت: 04:11

در باب حسن خلق مومن حکایتی جالب از حضرت عیسی و حضرت یحیی صلوات علی نبینا نقل شده است

بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم
حضرت عیسى و حضرت یحیى علیهما السلام از پیامبرانى بودند که در زهد و پارسائى و خوف خدا، دو مثال تاریخ مى‌باشند (با توجه به اینکه بیابانگردى و دورى از اجتماع و رهبانیت و عبادت در گوشه‌ها ودر آن عصر جزء دستورات دینى بودند است).
روزى این دو پیامبر با هم در جائى به هم رسیدند، حضرت یحیى دید که حضرت عیسى خنده بر لب دارد و مسرور است، گفت: از چیست که تو را به صورت افراد غافل مىبینم! گویا از عذاب الهى، ایمن مى‌باشى!
حضرت عیسى علیه السلام در پاسخ گفت: از چیست که تو را گرفته خاطر و ناراحت مىبینم گویا از رحمت خدا ناامید مى‌باشى!
بر سر این موضوع به گفتگو پرداختند، و گفتگویشان بجائى نرسید (که آیا حق با عیسى است یا با یحیى) بنا گذاشتند که منتظر وحى کرد: احبکما الى الطلق البسام و احسنکما ظنابى: «محبوبترین شخص از میان شما دو نفر نزد من، کسى که خنده رو است و حسن ظنش به من بیشتر است».
به این ترتیب مىبینیم یکى از صفات نیک اخلاقى داشتن چهره بشاش و به عبارت دیگر گشاده رو بودن است چنانکه على علیه السلام مىفرماید:
"فِی صِفَةِ الْمُؤْمِنِ الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ"
«مؤمن، شادیش در چهره اش، اندوهش در قلبش مىباشد»
 اصول کافی: ج 5، ص 128